woensdag 29 augustus 2018

Onmogelijke waarheid!

Waarom emotioneert het je zo, Leonieke? Vraagt de medewerkster van Milo.

Nadat we in 2 jaar tijd, door wekelijks logopedie aan huis, Marilou het alfabet hebben geleerd, zijn we inmiddels al bijna een jaar geleden begonnen in een traject van Stichting Milo.

Best een ingewikkeld traject omdat er binnen Milo geen ervaring was met de hulpvraag van Marilou. Daarnaast heeft Marilou een best ingewikkelde benadering nodig.

Bij desinteresse valt Marilou in slaap zodra zij zit. Je zou denken dat is een duidelijk teken maar het vraagt een enorm aanpassingsvermogen en groot flexibiliteitsvermogen van de therapeuten.

En die verveling treedt snel op maar soms heeft het wegvallen ook een lichamelijke oorzaak dat maakt het extra moeilijk.

Er is dus al heel wat uitgeprobeerd, soms laat ik het los, soms stuur ik omdat ik denk Marilou te begrijpen.

We zitten vandaag voor de derde keer om de tafel, 3 Milo medewerkster en ons eigen logo.
Maar vandaag zit ik anders in het gesprek. We discussieeren over het bewust en onbewust taalgebruik van Marilou. Weet zij wat het werkwoord willen betekent of weet zij alleen waar het op haar pagina staat? Ik luister naar de ervaringen van de therapeuten, maar steeds komt het gebeuren van afgelopen maandag naar boven.

Ik wilde iets nieuws proberen bij Marilou omdat ik het idee had dat we al een paar maanden vast zaten in het ontwikkelingsproces. Omdat ik vind, dat het moet blijven draaien om de Tobii en niet om blikrichting besluit ik de Tobii aan te passen.
Eerst heb ik alle mogelijke paginasets met toetsenborden bekeken, ook van mijn medemoeders. Ik vond niet wat ik precies zocht en paste uiteindelijk een toetstenbord aan wat oorspronkelijk ontworpen was door Kate Ahern.

Maandagmorgen laat ik Marilou er voor het eerst naar kijken. Zoals verwacht wordt elke nieuwe pagina uitgebreid bekeken en geprobeerd door Marilou.
Ze maakt direct een prachtige volzin, oh wacht Marilou maak ik even een foto. En zeg tegen de PGB'er weet jij waar mijn telefoon is? Welke? Mijn eigen telefoon.
We lopen samen terug naar het bed van Marilou en blijven minutenlang naar het Tobiischerm staren.





De PGB'er en ik kijken elkaar verbaasd aan, he Marilou wil jij ook een eigen telefoon? Waarop Marilou nog zegt: wil ik

Na het ontbijt schiet Marilou in een grote onverwachte aanval aha roepen de PGB'er en ik in koor vandaar haar alertheid!

'S middags stuurt de PGB'er een schermfoto van de Tobii op. Ik wil niet geloven wat ik lees en vraag daarom: heb jij haar soms geholpen?



Wat bleek de PGB'er was die middag met Marilou naar de ezelboerderij geweest!

Ja en nu wil ik dit verhaal droog vertellen op onze bijeenkomst. Het gebeuren van afgelopen maandag heb ik maar met een zeer select groepje mensen gedeeld.
Waarom zou je denken? Omdat ik bang ben voor de reacties, maar mij vooral heel schuldig voel naar Marilou toe ipv dat ik dolblij ben met deze nieuwe ontwikkeling.

Waarom heeft zij zich eerst moeten bewijzen voor mij als moeder? Waarom heb ik niet vastgehouden aan mijn voorgevoel, dat zij dit al lang kon? Waarom laat ik dit ook bij mijn derde dochter gebeuren?
Ik herken deze gevoelens van lang geleden, toen beiden zussen ook aan hun omgeving moesten bewijzen dat ze een klas konden overslaan, terwijl ik allang wist dat ze hoogbegaafd of in ieder geval hoogintelligent waren.

De uitspraken van toen achtervolgen mij nog steeds, iets met overpresteren ter compensatie van hun gehandicapte zus. En later bij het ongeloof in de spraak van Marilou dat er hele goede acceptatietherapieën bestaan.

Maar hoe vreselijk moet het voor Marilou zijn dat je pas op je 17de de beschikking krijgt over een spraakapparaat, je moeder je dan eerst een picto-taal aanleert en je pas 5 jaar! later woorden aangereikt krijgt op je Tobii. Precies die gedachte maakte mij gek!

Ik kan het niet uitleggen hoe Marilou het geleerd heeft zonder taalonderwijs terwijl kinderen in groep 3 zoveel moeite moeten doen om te leren lezen. Het enige wat ik kan bedenken is 22 jaar levenservaring icm taalervaring op allerlei gebieden.

Opeens neemt het Milo overleg een hele andere wending, we weten wat ons te doen staat en de twijfel is als sneeuw voor de zon verdwenen,

Marilou leest woorden en maakt er zinnen mee!





Paginaset gratis te downloaden op: https://www.mytobiidynavox.com/psc/communicator/10199